Korte inhoud
Christine is vijf jaar oud als haar ouders zich aansluiten bij een extreme afsplitsing van een sekte waar rituelen, kindermisbruik en geweld aan de orde van de dag zijn. Ze wordt regelmatig naar een “kolonie” gestuurd waar kinderen uit de sekte worden gehersenspoeld en misbruikt. Maar ook thuis is ze verre van veilig…
Dankzij haar ijzeren wilskracht lukt het haar om te ontsnappen uit de hel van haar jeugd, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Ze vlucht naar het buitenland en weet daar uiteindelijk een nieuw bestaan op te bouwen.
Een stoere, dappere vrouw die het heft in eigen hand neemt, maar door haar traumatische verleden getekend blijft voor het leven.
Voor mijn vierde roman heb ik dankbaar gebruik gemaakt van de herinneringen van de hoofdpersoon, die echt bestaat.
Wie herinnert zich nog de documentaire De Kinderen van Ruinerwold? In april 2021 was daarover een post in de Facebookgroep Wereldvrouwen die veel discussies teweegbracht.
Een van de vrouwen reageerde met: “Ik heb als kind ook iets dergelijks meegemaakt”. Dat intrigeerde mij, en ik heb haar via Messenger benaderd of ze er iets meer over wilde vertellen. Dat wilde ze wel, maar alleen telefonisch.
Hoewel het in de eerste instantie puur nieuwsgierigheid van mijn kant was, kwam al snel de schrijver in mij naar boven. Zou daar misschien een mooi boek over te schrijven zijn? Omdat ik toen nog bezig was met de afronding van mijn vorige roman De Bucketlist, heb ik het idee even geparkeerd, maar een paar maanden later heb ik de telefoon opgepakt en haar gebeld. Het werd een enerverend gesprek van bijna 2 uur waarbij ik regelmatig van mijn stoel viel van verbazing. Maar ook af en toe een traantje moest wegpinken…
En zo ontstond het idee om een roman over haar leven te schrijven. In november 2021 vertrok ik naar Oostenrijk (waar zij tegenwoordig woont) en heb ik een paar dagen met haar doorgebracht. Zo leerde ik haar niet alleen kennen via de gesprekken die we hadden, maar mocht ik ook een dag meelopen met haar werk, en leerde ik haar kinderen en een goede vriendin kennen.
Aanvankelijk wilde ze dat er een biografie over haar geschreven zou worden, maar daar was ik heel stellig in: ik ben een schrijver van fictie en geen journalist, dus het wordt een roman, anoniem, losjes gebaseerd op haar levensverhaal. Bovendien wilde ik ook de vrijheid krijgen om er dingen bij te verzinnen of te veranderen zodat het een mooie, maar ook spannende roman zou worden. Op die manier hoefde ik ook niet alles te factchecken wat zij mij vertelde; iets wat op zich al een vrij onmogelijke opgave zou zijn, want haar herinneringen spelen zich voornamelijk af in de vorige eeuw.
Het is een goed leesbare roman geworden waarbij ik veel gebruik heb gemaakt van haar verhalen, maar daarnaast heb ik er ook mijn eigen fantasie op losgelaten, wel steeds vanuit de gedachte: hoe zou zij dit hebben gedaan? Hoe zou zij hierop gereageerd hebben?
Hoewel het een heftig en soms angstaanjagend verhaal is, heb ik er toch voor gekozen om het met enige lichtheid te beschrijven, met hier en daar zelfs een paar komische scènes. Maar vooral wordt de ongelofelijke dapperheid en haar sterke karakter benadrukt. Ik kan alleen maar heel veel bewondering hebben voor hoe ze steeds weer uit een diep dal geklauterd is, het heft in eigen hand genomen heeft, ondanks haar fysieke en mentale beperkingen.